Miracle in Cell No. 7 ~ film review

By Love Esios

Miracle in Cell No. 7 movie poster
(image taken from Wikipedia)

Whenever I watch films, I always make sure that my mind is really set to understand and appreciate the film I am about to see. I have always tried to strike a balance between  noticing the technicalities of the film and allowing my emotions to rule all over my entirety. Watching this film has surpassed all expectations I have for a certified tearjerker. The effect it gave me was more than the sobs and continuous tears I shed not to mention the occasional remark of "Grabe!" in between the scenes.

Most of you reading this blog might have already seen the movie, and so I will just give a very short detail of its summary. It's about a mentally challenged father who is trying to raise his six-year old daughter despite his condition. Eventually, he was wrongfully accused of a crime he didn't really commit and eventually was sentenced to death penalty. The story was quite focused on how the father coped with his life inside the cell and how the daughter, with the help of his cell mates, was able to get inside the cell. Though this movie made my eyes all swollen and puffy, I can't really give this movie two thumbs up. I'll tell you why.

Firstly, this movie resembles another American movie that truly touched my heart --- I am Sam. There's no mistaking the brilliant performances of Sean Penn and Dakota Fanning in that film, which I can't help but compare to Ryu Seung-ryong (the actor who played the mentally challenged father Lee Yong-gu) and Kal So-won (the child who played the young Ye-sung). Secondly, I felt that the story wasn't really realistic. The court drama scenes and the scene where the child was able to sneak in the cell without the authorities noticing it were quite unreal. Probably, the writer wanted to focus more on a father's love to his daughter and how everything can have meaning when there's love around us. I must say that this movie appeals more on the emotions... never-mind the technicalities of the film... still it captured the hearts of the many people who watched it.

Despite the mediocrity of the story, the cast proved to be fitting for their respective roles. I must applaud Ryu Seung-ryong and the child actress Kal So-Won for their award-winning performances. I also love the supporting cast of the film. I think it's safe to say that a movie can truly stand on its own if you have capable actors in both the major and supporting roles. I've always admired the way Koreans prepare, characterize and embody their characters. The facial expression, the body language and even the way they think... just awesome preparation! That's no easy! Lastly, I love the use of the popular cartoon series Sailor Moon as a a very significant symbolism all throughout the film. It has become a reminder of justice that was not serve the first time and justice that was difficult to get but was eventually granted the second time in the film.

Well, with no further adieu, let me give this movie 7/10 espresso shots!

https://www.facebook.com/Now-Brewing-539673826127554/?ref=hl

"Pusong Walang Pag-ibig" ~ Reaksiyon sa Nobela

ni Uel Ceballos

Taon na rin ang nakalilipas ng huli kong mabasa ang nobelang "Pusong Walang Pag-ibig" ni Roman G. Reyes. Hiniram ko lamang ang librong ito sa isang kaibigan kung kaya naman hindi ko na mabalik-balikan ulit ang istorya. Subalit naging labis ang epekto ng librong ito sa akin na naging dahilan upang lumikha ako ng liham para sa aking kaibigan kasabay ng pagsasauli ko sa kanya ng  aklat. Ang akdang ito ay isa mga babasahing nakabasag sa aking damdamin at nakapagpagising ng aking kamalayan sa mga bagay-bagay na nangyayari sa ating paligid.

Sa paghahalungkat ko ng mga lumang gamit nakita kong muli ang kopya ng liham na ibinigay ko sa aking kaibigan. Ang liham ay naglalaman ng aking kabuuang reaksiyon tungkol sa aklat, kung kaya hayaan niyong ipahatid ko ang aking review sa pamamagitan ng paglalathala dito ng aking ginawang sulat taong 2006.

Abril 11, 2006

Kaibigang Jen,

Kay bigat naman sa kalooban ng naging katapusan ng "Pusong Walang Pag-ibig" ni Roman G. Reyes. Anong tagal kong hinintay na masaksihan ang pagbabago ni Ikeng at ang tuluyang ikababago ng kanyang buhay, maanong makapamuhay muna siya ng matiwasay kasama ang kanyang asawa't anak subalit iyo'y ipinagkait sa kanya ng may-akda. Sumisikip tuloy ang aking dibdib dahil sa nobelang napagtagumpayan kong masaksihan. Hindi yata makabubuti sa aking puso ang makapagbasa ng lalong makapagyayaman ng lungkot sa naghihinagpis kong kalooban. Kagagaling ko lamang sa hospital at ang kabilin-bilinan sa aki'y humanap ako ng mga bagay na aking ikagagalak.

Ang nobelang ito'y sumasalamin sa kapanahunang hindi na arok ng ating henerasyon. Labis ang aking pagkabalintuna habang kinakaibigan ang bawat pahina ng aklat sapagkat muli kong nalakbay ang mundong pinanggalingan ng ating panahon. Sa paglalakbay ko sa akdang ito'y nanariwa sa aking isipan ang mga kulturang may kulay man din na maituturing ay bitak na lamang sa ating kasaysayan. Labis ang aking pagkaantig sa mga tauhang naging biktima ng pananamantala't kaliluhan. Naantig talaga ang aking damdamin sa sinapit ng kapalaran ng ama ni Loleng na si Matandang Tikong gayundin sa mag-asawang Mang Simon at Aling Tolang na hindi man lamang ginantihan ni Enrique ng kabutihang-loob.

Aking naramdaman kung gaanong pag-asa ang tinatanaw ng mga taga-lalawigan sa pakikipagsapalaran sa Maynila. At ang digmaan! Nagpupuyos ang damdamin kong hindi maapula ng malamig na ice tea na aking iniinom ng mga sandaling iyon sa bahagi ng paglalarawan ni Reyes sa daloy ng sigalot sa kabayanan ng "B". Anong pagdadalamhati nga naman ang iyong mararamdaman sa sukat ikapigil ng iyong hininga dahil sa pag-anib ng iyong mag-aama sa himagsikan. Ano kaya ang ating gagawin kung itinadhanang maging kaisa tayo sa mga iyon?

Jen, maraming salamat sa pagpapahiram mo ng aklat na ito. Maraming aral ka ditong mapupulot, mga liksiyon na maaring nakapamilaylay lamang sa bawat salita't pangungusap at naghihintay lamang maisapuso ng isang taimtim na pagninilay.

Jen, tayo'y mga bagong tao na bumabagtas ngayon sa pinakamatinik na landas ng ating kapanahunan. Huwag mong isawalambahala ang ganitong uri ng nobela, sapagkat mahalagang mawatas natin ang haba ng panahong nagdaan bago natin makamit ang aral ng kasaysayan...

https://www.facebook.com/Now-Brewing-539673826127554/?ref=hl